Drewniany obiekt wzniesiono jako prawosławną cerkiew parafialną pw. Św. Paraskewy w 1583 r., z inicjatywy starosty lubaczowskiego Jana Płazy. W dobie XVII w. parafia radruska przyjęła unię z Kościołem łacińskim. W 1699 r. świątynia została odnowiona z funduszy Marii Dubiewiczowej wójtowej radruskiej. Cerkiew remontowana w II poł. XVIII w, prawdopodobnie wówczas dobudowano wokół korpusu świątyni soboty. Reperowana w latach 1926–1927. Po 1945 r. przejęta na Skarb Państwa, następnie okresowo przejęta przez Kościół łaciński i zamieniona na kaplicę. W latach 1963–1965 z inicjatywy WKZ Jerzego Tura przeprowadzono jej gruntowne prace remontowe. W latach 1986–1991 opiekę nad cerkwią sprawowało Muzeum w Lubaczowie. Od 2010 budynek dawnej cerkwi przejęło (powtórnie) Muzeum Kresów w Lubaczowie, od tego momentu cerkiew stanowi oddział muzeum. W 2013 r. zespół cerkiewny został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO, w listopadzie 2017 r. decyzją prezydenta RP został wpisany na listę pomników historii. W skład zespołu cerkiewnego wchodzi oprócz cerkwi wolnostojąca dzwonnica wieża, mur z wapienia stanowiący ogrodzenie placu cerkiewnego oraz integralnie z nim złączone dwie bramy oraz kostnica. Wewnątrz pierścienia znajduje się cmentarz cerkiewny, z zewnątrz dwa cmentarze grzebalne: stary i nowy.