Змаганя в достойности

Майже єм ся розплакав як дітина, кедь єм видів тот величезный акт вдячности, котрый приготовила 26-го фебруара 2025-го року Закарпатьска Областна воєньска адміністрація. Але кедь єм собі спомянув, яка то пакость односно Русинів, аж втогды реално плакати треба было.

Голова адміністрації, Мірослав Білецькый, 26-го фебруара написав на своїй сторінці на сіті Facebook, же на будову Закарпатьской Областной воєньской адміністрації в Ужгороді вывісили прапор кримскых Татарів.

Як Білецькый інформовав, то знак великой „пошаны і вдячности тісячам людей, якы того дня єденадцять років тому у Сімферополі вышли на мітінґ, жебы выголосили: Крим – то Україна“. Як далше пояснив, тоты люди выступили втогды проти несправедливости, окупантьскых замірів Росії, і проб зламати Україну.

Ніт, нич бы на тім не было, кебы такым способом была высловлена подяка, выражена пошана тым, котры втогды хотіли уратовати Крим перед російсков анексійов. То цалком зрозуміле ґесто. Навеце, кедь днесь видиме, де тото, што почало у 2014-ім році, наконець довело цілу країну, в котрій днесь уж майже три рокы іде война.

Предсі лем, не одпущу собі дакус тото ціле скоментовати. Бо на цілім тім ділі ня мерзить, же прапор народа, котрый із Підкарпатьом історічно ниґда нич не мав, звертам увагу, же не прапор Автономной републікы Крим – офіціалной теріторії Україны, але прапор кримскых Татарів, може вісити на будові адміністрації. Але прапор корінного народа днешньой Закарпатьской области Україны – то штось, на што треба кликати СБУ.

Припомяньме собі пару „милых“ припадів, што ся діяло, кедь ся десь появив наш прапор. На порталах україньскых медій того мож найти много написаного о „прапорі сепаратістів“, але припомяньме собі три конкретны припады.

Кедь послідній день 2016-го року русиньскый актівіста, так о нім радо пишуть, за моїм поглядом головно добрый перформер – Іван Данацько, завісив перед тоту саму будову, не на будову, перед будову наш флаґ, рішыла то СБУ як сепаратізм, а екстремісты з Карпатьской Січі прапор зняли і шмарили на землю, де собі го фотили.

Уж ани не хочу споминати, кедь наш флаґ палили на землі.

Уж ани не хочу споминати, кедь наш флаґ палили на землі, а участный того быв і піддіакон попередника днешньой Православной церькви Україны.

Кедь пак в януарі 2017-го року появив ся наш флаґ намальованый на мурі коло школы в Хусті, знова были повны медії „сепаратізму“, „кремлівско-русиньского“ прапору, і так подобно.

Кедь в децембрі 2022-го року Служба безпекы Україны робила разію в Православнім Хресто-Воздвиженьскім соборі в Ужгороді, котрого настоятельом є отець Димитрій Сидор, знова о нашім прапорі, котрый у Сидора нашли, писали як о прапорі „так званой адміністратівно-теріторіалной єдиніці Републіка Підкарпатьска Русь.“ І мало то служыти на діскредітацію Сидора, Україньской православной церькви, як доказ їх колаборації з Російов.

Жебы уточнити. Флаґ кримскых Татарів быв приятый ІІ. Курултайом кримскотатарьского народа (народным згромаджіньом) у 1991-ім році. Наш прапор быв приятый Світовым конґресом Русинів – нашым верьховным орґаном, якый можеме в рамках своїх можливостей мати, у 2007-ім році. Єден і другый прапор є прапором народа.

Покля єден може вісити на будові адміністрації в Ужгороді, з другого ся робить сімбол сепаратізму, колаборації з Російов, і так подобно, хоць Світовый конґрес Русинів Росію ани не має в членьскых державах, а верзія нашого флаґу выходить із пропозіцій нашого ученого, підкарпатьского Русина – Михаіла Алмашія.

То траґікомічне, же флаґ народа, якый історічно нич не мав із Підкарпатьом, днесь може вісити, але флаґ корінного народа – Русинів, є дашто, што мусить все рішыти СБУ. Вызерать то так, же кебы робило ся змаганя в достойности народів, кримскы Татары мають на верьх в Закарпатьскій области Україны в порівнаню з домашніма Русинами.

То подля них мусить досправды прийти якась ґеополітічна катастрофа до того краю, жебы нас цінили? Вояци русиньского походжіня на фронті – то мало?

Статя была написана як коментарь „Вступне до контроли“ лемківского радія lem.fm.