Нова платня Стоваришыня Руска Бурса – “Міцне Зіля”

Вказала ся нова платня выдана Стоваришыньом Руска Бурса. Є тото платня ансамблю “Міцне Зіля”, якій діє при Стоваришыню од 2012 рока. Ансамбль Міцне Зіля то ґрупа, котра возникла на основі проєкту Охорона і ревіталізация языкового дідицтва і лемківской культуры: реконструкция рідной лексикы і музыкы. Тот проєкт реалізуваний през Педаґоґічний Університет в Кракові при спілпрацы зо Стоваришыньом Руска Вурса дал перший результат в виді той же платні. В проєкті берут участ професийональны музыкы, але вокаль є чысто аматорскій, што мат підкрислити натуральніст фолкльору, не змішану з естрадовым співом. На платни явило ся 15 співанок:

1. Як моя мила
2. А моя миленька
3. Я сой хлопец ґаздовскій
4. Як я іхал без ліс
5. Моя мила задремала
6. Дай мі дівча, дай віночок
7. Ей, грают хлопці, грают
8. Фурман я си, фурман
9. Купало ся дівча
10. Де ся курит, там ся курит
11. Ой пила, пила
12. Стоіт липка в поли
13. Капушаньскій замок
14. Як єм ішол поза гумен
15. А в нашій заградці

Як бесідує Ярослав Мазур, головний музычний координатор проєкту: “жебы реконструувати, треба ся на чымси взорувати. Міцне Зіля має штырі джерела інспіраций: тереновых інформаторів, версиі старых творів заміщены в давных співниках, награня реалізуваны в еміґрантскых середовисках (ЗША і Канада), а тіж уникатовий запис остатків народной музыкы Лемковины – платню  „Лемкы”, котра єст евенементом на загальнодержавну скалю. Хоснуючы тоты „підвалины”, гудакы і співаюча група старают ся в міру можливости одтворити звук і характер музыкы Лемків сперед принаймі ІІ Світовой войны. Працы над першом платньом остали закінчены, але рыхтувана єст друга, до котрой част материялу єст уж зобрана. Плянуєме наступны дослідничы выправы, котры з певністю поможут схоронити іщы вельо скарбів лемківской музычной  культуры”.

Координацийом цілости занимат ся проф. Олена Дуць-Файфер, транскрипцию текстів зрыхтувала Олена Дуць, а над орґазнізацийным порядком чувала Анна Масляна. Реалізацийом звуку занимал ся Паульо Малецкій, а проєкт окладинкы зреалізувала Наталия Малецка.

Од музычной стороны на платни выступуют: Ярослав Мазур – сопілка, Маґдалена Кусяк – першы гушлі, Моніка Баран – першы гушлі, Дорота Ямруз – гушлі секунд, Куба Авґустин – бас (капеля) і Варвара Дуць, Моніка Тылявска, Анна Шмайда, Катерина Кащак, Анна Гоньчак-Дзюбина і Марта Ватраль (спів).

Співанкы остали записаны од: Ольгы Бубернак (Перунка-Шквіртне), Паулины Дзямбы (Бодакы-Ганчова), Штефаніі Бодак (Бодакы-Бортне), Олены Дуць (Чырна-Устя Рускє), Любомиры Пупчык (Чырна-Реґєтів), Ольгы Семик (Реґєтів-Бліхнарка), Анны Ґыбей (Шквіртне), Меляніі Гумецкой (Квятон), Штефаніі Бортничак (Снітниця), Анны Тылявской (Бортне-Розділя).

Платня не єст для вшыткых. Зо взгялду на єй барз суровий звук, може не сподабати ся части слухаючым. Думам, же головном причыном такых оцін може быти домінация розрывковой над традицийном, народном музыком. Масова культура привыкат нашы уха до популярного “лубу-дубу”, зато часто тото што є інче, не переходит уж през наш музычний поріг.

Як єдна з участничок проєкту барз ся тішу, же можу брати в ним участ. Предовшыткым могла єм ся навчыти вельо “новых” старых співанок. Окрем того, музыкуваня з ансамбльом Гудаци і не лем, якій бере участ в тым проєкті, было і є правдивом приємністю. Для мене то велика музычна пригода. Треба щыро повісти, же великой співачкы з мене неє. Все єм з захопліньом і заздрістю смотріла на талантливых люди, котры творили разом ансамблі, співали, іздили зо свойом музыком посеред інчых і жалувала єм, же мене Пан Біг обдарувал лем такым перeсічным голосом. Завдякы Міцному Зілю могла єм сполнити кус своіх мрий. Для нас была то велика радіст і як сме могли, на кілько сме знали, давали сме каждий даяку частку себе. Надієме ся, же тота простота і Вам слухачам припаде в смак. Отворме ся на новы (стары), може не ідеальні чысты музычны звукы, але лагідны, спокійны, такы котры перенесут Вас парудесят років назад помедже “каменисты пути і потокы рвучы, березовы дебри і лісы дремучы, кычеры высокы, поляны зелены, пропастны розтокы, зрубы пороснены, школы маленькы, хыжы деревяны…” /фраґмент твору Івана Русенкы “Лемковина”/.